Dynastia faraonów panująca w Egipcie. W powieści występują Ramzes XII i jego syn Ramzes XIII, którzy są postaciami fikcyjnymi, choć inspirowanymi historycznymi władcami.
Ojciec głównego bohatera, faraon panujący przez trzydzieści dwa lata. Władca słaby i uległy wobec kapłanów, szczególnie arcykapłana Herhora, który faktycznie sprawował rządy w państwie. Umiera w trakcie akcji powieści.
Główny bohater powieści, dwudziestoletni następca tronu. Młody, przystojny i ambitny władca, który pragnie ograniczyć władzę kapłanów i przeprowadzić reformy społeczne w Egipcie. Cechuje się inteligencją i szlachetnym sercem, ale także impulsywnością i porywczością. Ginie zamordowany przez Lykona z rozkazu kapłanów.
Arcykapłan świątyni Amona w Tebach, minister wojny i główny antagonista Ramzesa XIII. Człowiek około czterdziestu lat, dobrze zbudowany, mądry i przebiegły. Faktyczny władca Egiptu za panowania Ramzesa XII. Po śmierci młodego faraona obejmuje tron, żeni się z królową Niktoris i rozpoczyna nową dynastię. Jest jedyną postacią historyczną w powieści.
Drugi kapłan świątyni Amona, pisarz i doradca młodego Ramzesa. Pochodzi ze stanu chłopskiego, dlatego współczuje cierpieniom ludu i namawia faraona do reform społecznych. Jest bardzo mądry i przenikliwy, ale odmawia zdrady kapłańskich tajemnic. W epilogu opłakuje śmierć Ramzesa.
Stary arcykapłan, jeden z najgorliwszych przeciwników Ramzesa XIII. Mściwy, żądny pieniędzy i władzy. To on zleca Lykonowi zamordowanie faraona. Sam ginie z rąk dozorców Labiryntu, którzy mają obowiązek zabijać wszystkich znających tajemnice świętego miejsca.
Królowa, matka Ramzesa XIII i druga żona Ramzesa XII. Była córką arcykapłana. Wyróżnia się pobożnością i posłuszeństwem wobec męża. Po śmierci syna wychodzi za mąż za Herhora, który w ten sposób umacnia swoją pozycję na tronie.
Kuzyn i najbliższy przyjaciel Ramzesa XIII, jego zaufany powiernik. Elegant i hulaka, ale w rzeczywistości szlachetny i wierny faraonowi. Załatwia poufne sprawy księcia. Ginie zamordowany przez oficera Eunana podczas misji dyplomatycznej.
Żydówka, pierwsza nałożnica Ramzesa XIII i matka jego syna Izaaka. Miła, cicha i skromna kobieta, która szczerze kocha faraona. Nigdy nie zostaje jego żoną. Umiera z rozpaczy po zabójstwie swojego dziecka przez Lykona.
Młoda Fenicjanka, kapłanka bogini Astoreth, druga kochanka Ramzesa. Została mu podsunięta przez kupca Dagona. Jest złośliwa, kapryśna i okrutna - zupełne przeciwieństwo Sary. To z jej rozkazu Lykon zabija syna Sary. Choruje na trąd i zostaje wydalona na pustynię.
Grecki śpiewak i tancerz przy świątyni Astoreth, sobowtór Ramzesa XIII. Zakochany w Kamie, dla której jest gotów na wszystko. Z jej rozkazu zabija małego Izaaka, a później, na polecenie Mefresa, morduje samego faraona. Ginie uduszony przez Ramzesa.
Fenicki kupiec i bankier, doradca Ramzesa XIII. Udziela mu pożyczek i podsuwa mu Kamę, dzięki czemu steruje decyzjami księcia. Jest przebiegły i chciwy, dla dobra interesu zachowuje się często okrutnie.
Książę fenicki z Tyru, przewodniczący rady fenickiej. Bogaty kupiec i dyplomata, który prowadzi tajne rokowania z kapłanami egipskimi. Proponuje wykopanie kanału łączącego Nil z Morzem Czerwonym.
Córka władcy Teb, żona Tutmozisa. Piękna kobieta, która wychodzi za mąż za przyjaciela faraona tylko po to, by móc przebywać w pobliżu Ramzesa, w którym jest zakochana.
Kapłan, pomocnik Herhora w sprawach administracyjnych. Pośredniczy w kontaktach z posłami asyryjskimi i uczestniczy w tajnych negocjacjach z wrogami Egiptu.
Kapłan świątyni Seta, który pomaga Ramzesowi poznać tajniki Labiryntu. Ryzykuje życie, aby wesprzeć plany młodego faraona dotyczące przejęcia skarbów kapłańskich.
Chaldejski kapłan i astrolog występujący pod przybranym imieniem Phut. Przybywa do Egiptu, aby przeprowadzić tajne rokowania z egipskimi kapłanami i ostrzec ich przed planami Ramzesa.
Poseł asyryjski, który przybywa do Egiptu oficjalnie jako pielgrzym, ale w rzeczywistości prowadzi tajne negocjacje z kapłanami w sprawie sojuszu przeciwko faraonowi.
Młodszy oficer w armii egipskiej, ale w rzeczywistości żołnierz w służbie kapłanów. To on z rozkazu Mefresa zabija Tutmozisa podczas misji dyplomatycznej.
Grecki dowódca najemników w służbie Ramzesa. Doświadczony żołnierz, który pomaga faraonowi w sprawach wojskowych.
Mędrzec i mentor Pentuera, znawca starożytnych tradycji egipskich. Uczestniczy w filozoficznych rozmowach o naturze władzy i mądrości kapłańskiej.
Starożytne państwo położone w północno-wschodniej Afryce, między Pustynią Libijską a Arabską. Kraj nad Nilem, będący kolebką cywilizacji, ale w czasach akcji powieści pogrążony w kryzysie politycznym i gospodarczym.
Stolica Dolnego Egiptu i główna siedziba faraonów. Miasto położone na południowym krańcu delty Nilu, gdzie znajduje się pałac królewski oraz wichtowe świątynie i urzędy państwowe.
Stolica Górnego Egiptu i główny ośrodek religijny, gdzie znajduje się potężna świątynia Amona. Miasto będące bastionem władzy kapłańskiej i miejscem pochówku faraonów.
Święta rzeka Egiptu, która swoimi corocznymi wylewami zapewnia żyzność ziemi. Od jej rytmu zależy całe życie egipskiego społeczeństwa. W powieści symbolizuje siłę natury i podstawę egzystencji narodu.
Ujściowa część Nilu, mająca kształt trójkąta, gdzie rzeka rozdziela się na kilka ramion przed wpadnięciem do Morza Śródziemnego. Region bardzo żyzny i gęsto zaludniony.
Zachodnia granica Egiptu, sąsiadująca z żyznymi terenami nad Nilem. Miejsce, z którego pochodzą wrogie plemiona Libijczyków, którzy napadają na egipskie terytoria.
Wschodnia granica Egiptu, skaliste i trudno dostępne tereny, które stanowią naturalną barierę przed najazdami ze wschodu.
Obszar na pustyni, gdzie Ramzes XIII prowadzi zwycięską bitwę przeciwko zbuntowanym Libijczykom, co przynosi mu sławę wojskową i uznanie żołnierzy.
Miasto w delcie Nilu, gdzie znajduje się świątynia bogini Hator. Miejsce, gdzie Ramzes doświadcza tajemniczych zjawisk podczas nocnej wędrówki po świątyni.
Miejsce, gdzie stoją słynne piramidy i Sfinks. Symbol potęgi i wieczności starożytnego Egiptu, który wywiera głębokie wrażenie na bohaterach powieści.
Tajemnicza podziemna budowla w prowincji Fayum, gdzie kapłani przechowują swoje skarby. Miejsce pełne pułapek i sekretów, które Ramzes XIII planuje zdobyć, aby sfinansować swoje reformy.
Miejsca kultu religijnego i centra władzy kapłanów w Egipcie. Zawierają bogate skarby i służą jako ośrodki polityczne, z których kapłani sprawują faktyczną kontrolę nad państwem.
Najważniejsza świątynia w Tebach, poświęcona głównej egipskiej bożkoście. Centrum władzy arcykapłana Herhora i bastion opozycji przeciwko reformom Ramzesa XIII.
Świątynia fenickiej bogini miłości, gdzie służy Kama. Miejsce, gdzie Ramzes doświadcza miłosnej namiętności, ale także intryg i niebezpieczeństw.
Świątynia bogini miłości i radości w Pi-Bast, gdzie Ramzes podczas nocnej wędrówki doświadcza tajemniczych zjawisk, które mogą być manipulacją kapłanów.
Świątynia boga pustyni i chaosu, gdzie odbywają się tajne spotkania kapłanów z zagranicznymi emisariuszami.
Monumentalne grobowce faraonów, symbol wiecznej potęgi Egiptu. W powieści reprezentują dawną świetność państwa i służą jako dowód na nadludzką moc egipskich władców.
Tajemnicza rzeźba w Gizie z ludzką głową i ciałem lwa. Symbol zagadkowości i wieczności, przed którym bohaterowie odczuwają respekt i niepokój.
Święte chrząszcze czczone w religii egipskiej. W powieści pojawiają się jako przeszkoda na drodze wojska, symbolizując władze religijne blokujące poczynania faraona.
Święty byk czczony w Memfis, uważany za wcielenie boga Ptaha. Symbol religijnych tradycji Egiptu, które młody faraon postrzega jako przesądy wykorzystywane przez kapłanów.
Zjawisko astronomiczne, które kapłani wykorzystują przeciwko Ramzesowi podczas jego próby siłowego przejęcia świątyń. Symbol przewagi wiedzy kapłańskiej nad niecierpliwością młodego władcy.
Syn Ramzesa XIII i Sary, który otrzymuje żydowskie imię. Zostaje zamordowany przez Lykona z rozkazu Kamy, co prowadzi do śmierci Sary z rozpaczy.
Starożytny egipski proces balsamowania zmarłych, opisany szczegółowo w powieści podczas pogrzebu Ramzesa XII. Odzwierciedla egipskie wierzenia w życie pozagrobowe.
Tytuł władcy Egiptu, uważanego za syna boga Ra. W powieści przedstawiona jest walka o faktyczną władzę między młodym faraonem a kastą kapłańską.